Wkurzyłem się. Poseł Kaczyński mnie wkurzył. Poseł Kaczyński objaśnił mi, że latanie marszałka Kuchcińskiego prawa nie łamie i dobrym obyczajom też nie uchybia. Co do prawa to jest to oczywiste. Nie po to się rządzi, żeby takiej ważnej osobie można było udowodnić łamanie prawa.
Z dobrym obyczajem jest inaczej, ale nie do końca. Dobry obyczaj był w polskim systemie prawnym już przed wojną i wrócił do niego w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Socjalizm po wojnie posługiwał się pojęciem tożsamym, czyli zasadami współżycia społecznego. Ustawodawca zamieszczając te pojęcia w różnych aktach prawnych odwołuje się do takich wartości jak: życzliwość, uczciwość, podstawy zaufania itd. To są pojęcia nieostre, czyli jak żona marszałkowa, albo koleżeństwo poselskie chciało lecieć, a to nie było zabronione w sposób jednoznaczny, to “uczciwy” marszałek zabierał całe towarzystwo do powietrznej taksówki i sruuuu na dożynki, odpust, lub na badmintona. Uczciwy bo kasiory od pasażerów nie brał i życzliwy, bo o swój rewir tak dbał, że samorządowcy się za nim wstawili, bo dobry z niego pan. Zrozumiałem też koncept marszałka, że kasę za loty daje na Caritas, a nie do kasy przewoźnika. Jakby kasę oddał do skarbu państwa, to by się przyznał do szachrajstwa, a tak szmal zapłacił i do nieba pójdzie bez przystanku w czyśćcu.
Chciałem napisać jeszcze, czym dla mnie jest dobry obyczaj, ale to nie ma sensu. Ja nie zdołam wytłumaczyć posłowi Kaczyńskiemu, że czarne jest czarne i co to są dobre obyczaje, przyzwoitość, kindersztuba, bo to się po prostu wie. Polityk jest tak uwikłany w najróżniejsze kompromisy, układy, że nie jest w stanie funkcjonować w sposób uczciwy. Interesy partyjne, władza są najważniejsze i już.
Po wydarzeniach w Białymstoku namalowałem taki plakat, który w aktualnej kampanii wyborczej jest bardzo na miejscu.
P.S. Pisząc o dobrym obyczaju, korzystałem ze strony: https://e-prawnik.pl/porady-prawne/dobre-obyczaje-i-zasady-wspolzycia-spolecznego.html?fbclid=IwAR1ZeeaNXNT2r9PRaDf3cbBodG8LlZ58H3sp2Al_3g6v1KUWYkmGnnIP25I

Fangor kiedyś na pytanie dlaczego przestał malować koła, odpowiedział, że już umie. 

Uroczystość Jarzyny. Grają to od 17 lat. Obsada podobno ciągle ta sama: Peszek, Cielecka, Chyra, Stenka, Dałkowska i inni. Reżyser najlepszy, aktorzy najlepsi. Cielecka gra podlotka tak jakby tym podlotkiem była, Stenka niepokorna, wręcz obsceniczna, inni równie znakomici, praca wykonana doskonale. Produkt sceniczny w stu procentach zasługuje na zapłatę za bilety i publiczność to uznaje, klaszcze na stojąco. Aktorzy radośnie przyjmują pochwały, biegają po scenie, uśmiechają się słodko. Entuzjazm. Ja też wstałem, klaszczę trochę.

Jedziemy autobusem zafundowanym przez teatr do miasta i pytam sąsiadów jak im się podobało. Mówią świetna robota reżyserska, robota aktorska, wszystko jak trzeba. To są wyjadacze teatralni, dwa razy w tygodniu spektakl, wiedzą jak sztuka powinna wyglądać. Ja bywam rzadko, więc może nie wiem, może się nie znam. 

Nie przemawia, nie walnęło, a walnąć miało. Przemoc w rodzinie, wykorzystywanie seksualne dzieci, wielkie problemy, a jakieś bez wyrazu w tej sztuce. Polska jest krajem, gdzie przemoc domowa ma się dobrze. 30 000 zgłoszonych gwałtów rocznie, liczba Polek bitych w domu może sięgać 800 000, a raz na dwa dni jedna jest zabijana. W każdej 25-osobowej klasie jest trójka dzieci, które doznaje przemocy seksualnej. To wiedza, która dostępna jest dla każdego, ale chyba nie dla twórców przedstawienia. Oni grają to tak, jakby świat się nie zmienił przez ostatnie lata, jakby to co odkrywają przy urodzinowym stole miało zaskoczyć widza. Mnie nie zaskoczyło. Wszystko było takie perfekcyjnie zagrane, tak pięknie dopracowane, takie absolutnie teatralne, takie nieprawdziwe. Ja wiem, że to teatr, a nie prawdziwe życie. Ja wiem, że to nie jest film amerykański, w którym Pacino jak gra ojca rodziny, to nie jest aktorem, który gra ojca rodziny, tylko tym ojcem jest. Peszek jest aktorem, który gra ojca rodziny, Chyra gra syna itd… Nie ma żadnych wątpliwości, że to są wyśmienici aktorzy, którzy dostali zadania aktorskie i je dobrze wypełniają. 

Czepiam się, bo postanowiłem sobie chodzić do teatru, bo mamy wspaniałych, uznanych na świecie reżyserów i ja chcę się od nich uczyć, chcę żeby mnie inspirowali. Nie zadziałało, nie zainspirowało niczym pozytywnym, a właściwie to chyba piszę nieprawdę, bo jednak o Uroczystości od kilku tygodni myślę, nie daje mi ona spokoju. Jest przecież druga strona medalu, ta tytułowa: FABRYKA. Przedsiębiorstwo produkcyjne ma dać produkt, który dobrze się sprzeda i wskutek tego osiąga się sukces finansowy. TR wyprodukował przedstawienie, które od 17 lat sprzedaje, osiągając pozytywny wynik finansowy. Aktorzy nie muszą się uczyć tekstu, scenografia nie jest specjalnie skomplikowana, produkt doskonały. Zastanawiam się jak to jest być aktorem. Co robi aktor, który umie wszystko na pamięć i o swojej roli wie wszystko? Co powiedziałby Stuhr, który gra Kontrabasistę już 33 lata i ciągle sukces? Czy jak już aktor wie wszystko, to jest sens dalej to robić? Chyba sens jest, bo dzieci w domu, żona/mąż mają swoje potrzeby, zarabiać trzeba.  Ostatnio jeden z moich kolegów zadał mi pytanie, co to znaczy bycie uczciwym w sztuce. Moja odpowiedź, po tygodniu myślenia, była dość trywialna: artysta jest uczciwy, gdy to co robi, go kręci.

Czytam ostatnio Tadeusza Różewicza i zachwycam się. Nie czytałem go chyba nigdy. W teatrze byłem na Białym małżeństwie (Teatr Mały), ale to pewnie dlatego, że po scenie latała naga kobieta w latach, kiedy nagość na deskach teatralnych była zjawiskiem dość rzadkim. Jak zwykle wszystko mi się ze wszystkim kojarzy w sposób przedziwny i dzisiejsza sytuacja polityczna kojarzy mi się z Kartoteką w sposób oczywisty. Różewicz narzekał, że nikt jego uwag do wystawiania sztuki pod uwagę nie bierze. Bohater Kartoteki miał się nie dać uwikłać w akcję, miał nie wziąć w niej udziału. Różewicz miał za złe Becketowi, że w Godocie jego bohaterowie są za bardzo wygadani i dlatego bohater i inni ważni Kartoteki mieli ustąpić pola mniej ważnym. 

Pan Tadeusz nie żyje od trzech lat i nie wiem, czy byłby zadowolony z obecnych rządów, czy w ogóle zajmował się polityką, ale Polska idzie teraz w/g jego uwag do Kartoteki. Jacyś dziwaczni, zupełnie nieważni nami dowodzą, drą się wszędzie, gdzie się da. Ci mądrzy pochowali się pod kołdry, tak jak Bohater i robią swoje, bo tylko to pod kołdrą robić można. 

Mnie te uwagi Różewicza natchnęły do nadania nazwy obrazowi nieprzedstawiającemu. Postanowiłem namalować obraz, który nie będzie nic przedstawiał, tylko siebie, ot po prostu obraz i cały czas przy malowaniu pętał mi się w głowie czarny, kudłaty kundel pies. Ten pies koniecznie chciał się na obrazie znaleźć, nawet w takiej jakiejś małej formie, gdzieś w kącie. Kolorystycznie do obrazu pasował, bo tam są czarne linie, a on czarny i linie czerwone, a on jęzor i siurek ma tym samym kolorem malowane, więc pchał się bez opamiętania. I teraz, realizując uwagi Tadeusza Różewicza, jestem zadowolony, bo bohater mojego obrazu na obrazie się nie znalazł. 

Wczoraj

Noc. Krysia rozmawia z Andrzejem (Hawaje). Opowiada o moim prasowaniu koszul u niej. Nie kupię żelazka, bo by odszedł jeden z powodów chodzenia do niej.

6.30 – obudziłem się. Mogę jeszcze spać, ale dzisiaj lekarz, Warszawa.

7.00 – herbata…

9.30 – lekarz. Młody, przepytuje mnie, stara pielęgniarka asynchronicznie gada swoje. Doktor mnie chwali, że mam taką fajną prostatę w moim wieku, chwali mnie z palcem w mojej dupie. W sumie spoko. Zapisałem się na wizytę za rok, jeszcze nie ma kolejki.

Idę na Smolną. Dzwonię do Wiesława. Na urodzinach Jarka był smutny, taki jakby przygnieciony wiekiem, ale dzisiaj tryska entuzjazmem, zajęty bardzo. Nie ma czasu na spotkanie, nie muszę go ratować, fajnie.

Smolna. Śniadanie u Matyldy, później śledź u Jarka.

Wandzia. Smutna (Jurek w szpitalu), ale już wesoła. Wspominamy 89 rok z nadzieją, że jeszcze może się coś takiego w naszej historii wydarzy, że może jeszcze kiedyś nie będziemy się wyrzynać. Wiersz napisała polityczny, zabawny. Poprosiłem dziewczęta o chodzenie do Wandzi i rozmawianie. 

Siedzę na Smolnej, siedzę w internecie. Czas płynie, coś tam robię, czas umyka.

Foksal. Dziewczęta malują. Renata mnie zaprosiła do pokazywania obrazów na fb. Pokazuję, zapraszam Adama.

Atlantic. Spotkanie z Fidykiem. Grażyna Torbicka mówi dużo, redaktorka Ola trochę mniej, Fidyk gada mało, zadowolony, że nie musi, a one dają radę. Spotykam Franciszka Maśluszczaka. Gadamy o tym, że film się Fidykowi sam układa, że on za nim idzie. Obraz też się sam maluje, moje bajki też. Nie można się im sprzeciwiać. Muszę jechać do Cegłowa. Opowiadam chyba drugi, lub trzeci raz anegdotę o mojej mamie, a oni (pani Basia i F.) grzecznie słuchają i się śmieją.

Ola. Uczymy się. Sypię anegdotami, ach jaki ja jestem elokwentny. Marlon Brando, masło, Ostatnie tango w Paryżu i inne. Tych filmów jest tyle, wszystkie ważne. Masakra. 

Zadzwoniła Manuela, bo każdy z nas chciałby cieszyć się dobrym zdrowiem. To mi powiedziała, a ja odpowiedziałem, że cieszę się dobrym zdrowiem i odwiesiłem domofon. Chyba powinienem żałować, bo przecież myślę często, że fajnie byłoby rozmawiać o dobrym zdrowiu i innych ważnych sprawach, a nie durnotach telewizyjnych. Z drugiej strony wiem, że Manuela chciała mnie zbajerować do przystąpienia do Świadków Jehowy, lub innego klubu podobnej proweniencji. W Pruszkowie (mieszkam tu teraz) raczej nie ma domokrążców sprzedających towary typu suplementy diety itd. Tutaj domokrążcy sprzedają marzenia, które mają spełnić się po śmierci. Pani  fotografka, która zrobiła mi zdjęcia do paszportu, też była Świadkiem J. Oczywiście spytałem, dlaczego wierzy. Odpowiedź mnie zachwyciła: myśli pan, że bez boskiej pomocy by się takie cuda na ziemi działy? Jeszcze troszkę próbowałem polemizować, chciałem zasiać w serduszku młodego dziewczęcia ziarnko zwątpienia, ale nie było szans. Była nieugięta. Te samochody po drogach jeżdżące, te piękne budowle, rakiety bez pomocy Pana Boga? Ech, tylko żal, że z takim entuzjazmem nie potrafię bronić swoich racji. Argumentu, że nie ma żadnych logicznych przesłąnek na dowód istnienia PB, nie da się powiedzieć z żarem w sercu i ogniem w oczach. I dlatego, chociaż trochę mi żal, jak Manuela znowu zadzwoni domofonem, też jej nie wpuszczę, bo ani ona, ani ja poglądów nie zmienimy, a tylko stracimy czas. Ona ma to pewnie wpisane w harmonogram życia, ale mnie się nie chce go marnotrawić.

Wódka za mną chodzi – tak mówi Ferdek Kiepski. Za mną też chodzi, ale nie wódka tylko kasa, a konkretnie kasa dla artysty, czyli moja. Zacząłem pokrętnie i trochę bez sensu, ale wkurzony jestem i dlatego tak tym Ferdkiem pojechałem, zwłaszcza, że Kiepskich oglądam bo jestem ich fanem. Do rzeczy…

Podjąłem jakiś czas temu decyzję, że zajmować się będę głównie tym co mnie interesuje, rajcuje, co lubię. Teraz jest to malowanie, więc maluję, rysuję, chcę o tym rozmawiać i już. Mówię tu o pracy, bo malowanie, a także pisanie to oczywiście praca. I od tej mojej decyzji wszyscy się pytają, czy można z tego wyżyć, ile obrazów sprzedałem itd., aż ostatnio jednej miłej pani odburknąłem, że to pytanie nie na miejscu. Czy ja się tej pani spytałem ile ona ubezpieczeń sprzedała i jak się z tego żyje? Nie spytałem, bo po pierwsze mnie to nie interesuje, a po drugie to byłoby niegrzeczne. Syn tej pani chce iść na ASP i ona dlatego tak dowcipnie się dopytywała, dodając, że pewnie go będzie musiała utrzymywać. Nie moja sprawa. Pani jednak nie wpadła na to, żeby zobaczyć co maluję, żeby zakupić landszafcik jakiś drobny, tylko do kieszeni chciała mi zajrzeć. Trochę się pastwię nad kobietą, która była bardzo miła, ale w złym momencie mi się napatoczyła. Jeden Wiktor W. przez ostatnie kilka miesięcy nie zapytał o te sprawy, tylko gadaliśmy o tym co nas kręci. Wiktor to psycholog i na dokładkę miał kiedyś żonę malarkę, więc może dlatego nie był wścibski. Nie pytajcie artysty, czy z tego co robi da się żyć, tylko załatwcie mu robotę, kupcie obraz, książkę, załatwcie koncert. On się nie pyta, czy macie co do gara włożyć. 

Postanowiłem napisać ten krótki tekst, żeby pytających mieć gdzie odsyłać. I odpowiadam, że po pierwsze primo: żyć się z tego da, albo nie, a po drugie primo: sprzedałem, a ile to nie powiem. 

Myślałem, że jeszcze napiszę trochę ogólnie, bo problem jest poważny, ale przypomniało mi się, że kiedyś powoływałem się na Kazika, który śpiewał, że artysta głodny jest wiarygodny. Z tego mojego tekstu jeden urzędnik miejski wysnuł wniosek, że nie trzeba artystom płacić. I dlatego na tym zakończę, bo to i tak nic nie da. Świata pan nie zmienisz, jak mawiał poeta.

Wczoraj zafundowałem sobie pieszą wycieczkę z Ustki do Rowów. Chodzenie piesze jest darmowe, więc kosztów nie generuje, ale fundowanie ładnie mi zabrzmiało. Plażą doszedłem do pięknej rzeczki Orzechówki i tam podążyłem w głąb lądu do Orzechowa. Robiłem zdjęcia, las był piękny, gdy w wijącej się Orzechówce zobaczyłem butelkę po oleju(?), która nie była piękna, ale sprowokowała mnie do pisania. Butelka była biała, nieprzeźroczysta i leżała sobie w wodzie przy brzegu. Zastanawiam się czy ten, który butelkę wrzucił do wody miał myśl głębszą. Może to był kolega fotografa, który zawsze poszukuje punktu białego lub szarego, żeby ustawić dobrze balans bieli? Nie było tam jednak żadnych źródeł światłą sztucznego, więc raczej nie…

Często myślę o śmieciach w lasach, na plaży i wydaje mi się, że wiem jaka jest przyczyna. Polak nienawidzi śmieci i musi się ich szybko pozbyć. Wypił piwo i sruuuu puszkę do piachu, albo w krzaki. Zjadł batona i wiatr mu wywiał jakoś z ręki folijkę. Polak nie śmieci, Polak się oczyszcza! I dlatego mam myśl, żeby to oczyszczanie się było mądrzejsze. Ja wiem, że to trzeba zrobić od razu, bo przecież z takim śmieciem iść po plaży w poszukiwaniu śmietnika długo się nie da. Układajmy jakieś wzory, albo znaki, np.: Tu byli Kwiatkowscy. Oczywiście, że do tego trzeba dużo śmieci, ale wystarczy troszeczkę połazić po okolicy i towaru znajdzie się dużo. Ja dopiero do takich fajnych wniosków doszedłem dzisiaj, bo wczoraj zamiast zrobić strzałki z bananowych skórek na Orzechowskiej Wydmie targałem je całą drogę w plecaku i przyniosłem do domu. I proszę mi nie mówić, że w Austrii, Szwajcarii, lub Szwecji nie ma koszy i ludzie nie śmiecą, tylko przynoszą je z powrotem do miejsca z którego wyruszyli. My jesteśmy inni, swój rozum mamy, widelcami jedliśmy wcześniej od nich i wody z mózgu sobie zrobić nie damy!

I tutaj postanowiłem zostawić kilka porad dla śmiecących mądrze:

Zostawiaj białe butelki plastikowe i szare puszki po piwie tam gdzie jest sztuczne światło – każdy fotograf profesjonalny będzie ci wdzięczny.

Puszkę zakop w piachu na plaży, bo to świetny dowcip dla poszukiwaczy skarbów.

Układaj napisy, tak żeby je było widać z paralotni.

W lesie układaj z butelek i puszek strzałki, żeby pomóc innym wycieczkowiczom znaleźć drogę.

Itd, it d….